Ikona nieba letniego i wczesno jesiennego. Fragment wielkiego kompleksu mgławic w Gwiazdozbiorze Łabędzia. Odkryta prawdopodobnie przez Williama Herschela 24 października 1786 roku, skatalogowana przez Johna Hershela jako H V.37 przed rokiem 1833. Swoją nazwę zawdzięcza charakterystycznemu kształtowi, który przypomina Amerykę Północną. Najjaśniejsza część mgławicy (tzw. Meksyk) bez większych problemów jest widoczna w amatorskim teleskopie. NGC7000 to obszar, w którym powstają nowe gwiazdy. Trzy gromady otwarte mogą być związane z tą mgławicą: NGC6996, NGC6997 oraz NGC6989 (ta ostatnia niezaznaczona na zdjęciu - jest bardzo mała, znajduje się na prawo od B352). Ciemniejszy obszar na prawo od NGC7000 należy do tego samego obłoku gazu, ze względu na kształt nazywany jest Mgławicą Pelikan. W rzeczywistości jest to większy obszar obejmujacy trzy obiekty skatalogowane jako IC5067, IC5068 i IC5070. Poszczególne obszary rozdzielone są ciemnymi mgławicami, które znajdują się przed całym kompleksem i blokują docierające do nas światło. Najbardziej charakterystyczna jest ciemna mgławica LDN935 rozdzielająca Amerykę od Pelikana (tworzy między innymi "Zatokę Meksykańską"). Obłok gazu tworzący mgławice Ameryka i Pelikan znajduje się w Ramieniu Oriona, jego odległość jest szacowana na 1800-2000 lat świetlnych co pozwala określić ich rozmiar na 130 lat świetlnych.